„Przepraszam! …” ale za co?

Obserwowałam dzisiaj niewidomą koleżankę na przystanku autobusowym. A tak konkretnie, to ją podsłuchiwałam z pewnej odległości. Tak, wiem, trochę nieładnie, bo byłam dla niej niewidzialna. Tak to jest. Dla niewidomego dopóki ktoś się do niego nie odezwie, jest niewidzialny.
No więc, obserwowałam ją na tym przystanku. Podjechał autobus i ona wtedy zapytała: „Przepraszam! Jaki to numer?”
Coś mnie olśniło. Zaczęłam się zastanawiać, za co ona właściwie przeprasza. Czy osoba niewidoma musi przepraszać za to, że pyta o numer nadjeżdżającego autobusu? W końcu ma takie samo prawo do informacji, jak osoba, która widzi.
Właśnie łapię się na tym, że uderzam w wojowniczy ton znienawidzonej przeze mnie Pełnoprawnej.
Koleżanka dowiedziała się, że przyjechał autobus 157, dzięki czemu i ja się dowiedziałam, więc stałyśmy dalej.
Do przystanku zbliżał się następny autobus, a wraz z nim kobieta.
„Przepraszam, nadjeżdża 116…”
A ta pani za co mnie przeprasza?