O tym, że ktoś we mnie dostrzegł prawdziwą kobietę

Od pewnego czasu chodzę do dentysty, w którym wyczuwam pewien fałsz. Jest miły. Aż za miły. Pierwszy mówi do mnie dzień dobry. Za każdym razem pyta, czy coś mnie boli. Ale jest w nim coś, co mnie przeraża i co nie budzi mojego zaufania. Przeraża mnie to, jak szybko wszystko robi. Za szybko. Ten jego pośpiech jest mocno niepokojący. Chociaż już wolę jego, niż tę panią doktor, do której chodziłam przed nim. Ta to się grzebała, rany boskie. I miałam wrażenie, że słabo widzi.
Dentysta od jakiegoś czasu namawia mnie na wstawienie implantu. Ja się bronię przed tym rękami i nogami, ale z niego jest niezły manipulant. Straszy mnie wypadnięciem zęba obok, że on już się przechyla, że kość zanikła. Już pomijam to, że chyba ma tomograf w głowie, bo w innej klinice dowiedziałam się, że tak poważny zabieg jest poprzedzony konsultacją i odpowiednią diagnostyką, która swoje kosztuje, a ten tak po prostu staje i mówi mi – trzeba wstawić i już. Nie docierają do niego żadne argumenty.
Ja mu mówię – Panie! Koleżanka 20 lat nie ma zęba i żyje.
On mi na to – Proszę nie słuchać koleżanek, bo one się nie znają. Im się wydaje, a może mają już kilka zębów do usunięcia.
Ja mu mówię – Ale to jest szóstka. To przecież nie widać. To po co wstawiać?
On na to – Oto kobieca logika! Ha ha ha! Świetny dowcip! Opowiem kolegom! Pacjentka nie chce wstawić implantu, bo tego nie widać!
Nie na to planowałam wydać swoje zakamuflowane oszczędności, doprawdy. Czuję się manipulowana i trochę zastraszana. Wcale mi się to nie podoba. Powinnam była powiedzieć, że w ogóle nie mam kasy ani ani.
Ale tę „kobiecą logikę” to sobie zapamiętam. Choć raz poczułam się, jak prawdziwa kobieta. 😉